دزدی کودکان

در جوامع متعدد ارزش های متفاوتی حاکم است ، اما در تمام جوامع بر برخی ارزش ها ، توافق همگانی وجود دارد. 
یکی از این موارد ، زشت شمرده شدن دزدی است ، بدین معنی که دزدی در تمام جوامع ، نکوهیده و ناپسند به حساب می آید و باید پس از شناسایی علل ، به درمان آن اقدام شود . 
بیشتر کودکان دردوران کودکی یکی دو بار دست به دزدی می زنند . ولی اگر با کودکی سر و کار دارید که ماهی یکبار یا بیشتر دزدی می کند ،کودکی است دارای مشکل و باید به او یاد بدهید که دزدی نکند .شک نیست که دزدی یک رفتار ناپسند است و والدین چه هنگام رفتن کودک به مدرسه و چه قبل از آن ،تلاش می کنند تا کودک شان از این رفتار پرهیز کند . 
اما گاهی برخلاف این عقیده و حتی با توجه به برطرف کردن همه نیازهای مادی وی ، شاهد بروز این رفتار در کودک هستند .این عمل گاهی آنقدر آنها را نگران می کند که جلوی خیلی از تصمیمات اصلاح گرایانه آنان را می گیرد . 
بر این اساس باید گفت کودک از معنای این کلمه چندان اطلاع ندارد و فقط بزرگ تر ها هستند که می دانند این رفتار غلط است. متاسفانه هنوز جامعه نپذیرفته است کودکی که دزدی می کند به جای آن که توسط پلیس و محاکم قضایی تنبیه شود باید به وسیله روانپزشک مورد معاینه قرار گیرد. افراد جامعه و حتی والدین کودکی که دزدی کرده است همیشه منتظر اعلام محکومیت او از طرف دادگاه تنبیه و پرداخت جریمه هستند بدون آن که به علت و انگیزه دزدی توجه کنند. 
علائم ونشانه ها: 
بین دزدها علائم کم و بیش مشابهی مشاهده می شود . این علائم عبارتند از : برداشتن و پنهان ساختن اشیای دیگران ، گاهی ربودن اشیایی که فرد به آن ها نیاز ندارد ،انکار خلاف بودن دزدی ،تقلب و ریا ،بی توجهی و نادیده انگاشتن حقوق دیگران ،ناسازگاری اجتماعی ،بی کفایتی و عدم اعتماد به نفس ، فرار از منزل و مدرسه ، دروغگویی ، مخفی ساختن وسایل دزدیده شده ،پرخاشگری و ضرر رساندن به اطرافیان ،کم فروشی ،گرانفروشی ،کم کاری ، احساس حقارت و جیب بری . 
علل: 
علل دزدی را به طور کلی به سه دسته:علل مادی،علل روانی و علل اجتماعی طبقه بندی میکنند: 
1. علل مادی :یکی از علل دزدی نیازهای مادی است که عده ای از کودکان به علت آنکه زندگی فقیرانه ای دارند و نیازهای مادی آنان از قبیل: تغذیه ناکافی ،لباس نامناسب نداشتن پول تو جیبی و اسباب بازی و ... موجب می شود که کودک این نیازها را از طریق دزدی برآورده سازد .پدران و مادرانی که دائما از وضع اقتصادی خود شکایت می کنند به نوعی کودکان خود را به عمل دزدی تشویق می کنند.در این زمینه ،انگیزه تملک ،کودکان را وا می دارد تا دست به دزدی بزنند. 
2. علل روانی : ناکامیها و مورد بی مهری و بی توجهی قرار گرفتن کودک در خانواده موجب می شود که کودک به نوعی در برابر این کمبود ها دست به واکنش بزند .در این مورد ،سرقت که با لجبازی و دروغگویی همراه است ،واکنشی نسبت به ناسازگاری کودک با عواملی قابل ذکر است نظیر: محرومیت از محبت والدین که موجب اضطراب کودک می شود ، جبران احساس حسادت ، احساس ناامنی حاصل از رفتار خشونت آمیز والدین در منزل ،وجود نامادری یا ناپدری ،انتقام گرفتن از والدین ،آرزوی بدست آوردن اشیای پر زرق و برق که جز از طریق دزدی رسیدن به آنها برایش ممکن نیست ، صدمه زدن به دیگران به منظور تخلیه عقده های روانی و محدودیت قائل شدن و سخت گیری های والدین و ... 
3. علل اجتماعی : گفتیم کودک ، دزدی را یاد می گیرد و پدر و مادر اولین الگو و سرمشق کودکان هستند .چنانچه والدین مرتکب دزدی شوند و کودک شاهد عمل آنان باشد ، دزدی را می آموزند . همچنین کودک دزدی را از دوستان، همبازی ها و همسایگان خود یاد می گیرد. در این زمینه ، عواملی نظیر الگوهای غلط تربیتی ، معاشرت با دوستان ناباب ، ضعف مذهبی و سقوط ارزش های اخلاقی ، محیط اجتماعی نابسامان ، عدم کنترل رفتار کودکان، قحطی ، بحران های حاصل از جنگ و زلزله و آتش فشان ، زندگی در محله های جرم زا ، مهاجرت ، اعتیاد، فقر و تنگدستی ، میل به خود نمایی و جدایی پدر و مادر و ... گرایش کودک را به دزدی تشدید می کند . 
درمان: 
برای درمان دزدی ، باید علل و انگیزه های آن مشخص شود . دزدی معلول است و علل متفاوتی دارد برخورد و مبارزه صرف با معلول ، موثر نیست و باید به رفع علل دزدی اقدام شود. درمان دزدی باید بر اساس محبت در محیطی آرام انجام شود . برای درمان ، روش های زیر پیشنهاد می شود: 
1- بدون آنکه به کودک لقب دزدی داده شود ، باید طوری عمل شود که کودک بداند اطرافیان متوجه عمل او شده اند ، ولی برای آنکه رسوا نشود چنانچه قول دهد که عملش را دیگر تکرار نکند ، دزدی او افشا نخواهد شد، به بیان دیگر ، برای کودکانی که بار اول دست به دزدی می زنند کافی است که آنان را متوجه عمل نادرست خود بکنیم . 
2- از کودکی که مرتکب دزدی شده است ، باید شیء دزدیده شده را پس گرفت و به صاحبش باز گرداند و در این مورد ، کودک متوجه کرد که اعمال و رفتارش تحت کنترل دقیق قرار دارد. 
3- نصیحت کودک با شیوه ای صحیح در کاهش دزدی ، همچنین درمان آن می‌تواند مفید واقع شود . جلوی دزدی را باید از همان آغاز و در سنین کودکی گرفت و باید به کودک تفهیم کرد که عملش نادرست است. در صورتی که دراصلاح رفتار کودکان سهل انگاری شود ، اصلاح رفتار در بزرگسالی مشکل خواهد بود. 
4- روش های دیگری که برای پیشگیری و درمان دزدی کودکان پیشنهاد شده عبارتند از : ارضای نیازهای مادی ، اعتماد به کودک، صحبت صادقانه وبی پرده با کودک، دور کردن وسایلی که وسوسه دزدی را در کودک افزایش می دهند ، نشاندن کودک در کلاس در معرض دید معلم ، دادن غذای رایگان به کودک در مدرسه ، دادن پول توجیبی ، ارزش دادن به کودک ، دادن عزت نفس به کودک ، بازداشتن کودک از مشاهده فیلم هایی که در آن دزدی انجام می شود و ایجاد تسهیلات و امکانات برای سرگرمی برای کودکان و ... . 
این یادآوری لازم است که تا حد امکان باید از تنبیه بدنی کودک دزد ، ممانعت به عمل آید و در مقابل با استفاده از استدلال ، کودک با زشتی و قباحت کارش آشنا شود . 
روش های رو یا رویی والدین با دزدی کودکان : 
1- آرام باشید: رفتار هیجانی ، تند و اغراق آمیز از خود نشان ندهید چون این ناراحتی ممکن است باعث افسردگی ،‌احساس گناه و شرمساری شود و در این حالت بر عزت نفس کودک تأثیر منفی می گذارد. پس باید روش منطقی وسنجیده برای رویارو شدن با این رفتار کودک باید برگزید. 
2- عکس العمل زود و مناسب انجام دهید: همان قدر که والدین نباید رفتاری هیجانی و تند از خود نشان دهند ، همانقدر هم باید رفتاری مناسب و سنجیده در آن لحظه نشان دهند . 
3- پیامد های رفتاری کودک را برایش توضیح دهید : مثلاً عذر خواهی کردن بعد از دزدی . 
4- تفاوت « قرض گرفتن» و "دزدیدن" را برای کودک شرح دهید. 
5- بررفتار کودک نظارت بیشتری داشته باشید . 
6- علت دزدی کودک راپیدا کنید. 
7- کودک راوادار به قسم خوردن نکنید. به او بگویید: امیدوارم این طور باشد که تو می‌گویی ، و اجازه دهید کودک ، اعتماد شما را نسبت به خودش درک و احساس کند. 
8- به کودک کمک کنید راههای پول در آوردن صحیح را پیدا کند . 
9- کودک را به دلیل اشتباهش شرمنده نکنید.

 مثلا برخی به اشتباه فکر می کنند که یک کودک مشکلات ارتباطی آنها را حل خواهد کرد و صمیمیت بیشتری بین آنها به وجود خواهد آورد. متاسفانه به دلیلی عوامل استرس زایی که آمدن نوزاد با خود به همراه دارد، تنها مشکلات و بحث های موجود را تقویت می کند.
دیگر همسران تصمیم به بچه دار شدن می گیرند به این دلیل که فکر می کنند این مرحله گامی بعد از ازدواج است. برخی دیگر هم بچه دار شدن را به این دلیل صحیح می دانند که می ترسند با دیگران تفاوت داشته باشند یا تجربه فرزنددار شدن را از دست بدهند.

بنابراین چگونه می توان فهمید که تصمیم برای بچه دار شدن تصمیم صحیحی است؟

عوامل بسیاری برای پاسخ به این سوال وجود دارد . اما مهم ترین آن این است که زن و شوهر فرزند بخواهند. رضایت، توانایی و آمادگی پدر برای فرزند دار شدن بسیار اهمیت دارد. در یک مطالعه طولی این یافته به دست آمد که 70 درصد از زوجینی که شوهر تمایلی به بچه دار شدن نداشته است، در زمان 6 سالگی فرزندشان جدا شده اند (کوان، 2000).
هم چنین رضایت از رابطه یک عامل کلیدی است. در حقیقت پژوهش ها نشان می دهند که کیفیت رابطه زناشویی، یکی از بهترین پیش بینی کننده های کیفیت والدگری است (بورچینال، 2003). یک زن و شوهر نیازمند رابطه ای رضایت بخش و آگاهی از راهبردهای بهبود رابطه هستند.

  سوالاتی که بهتر است قبل از پدر و مادر شدن به آنها پاسخ دهید.

در ادامه سوالاتی مطرح می شود که به شما کمک می کند متوجه شوید آیا فرزند دار شدن در شرایط کنونی تان تصمیم درستی است؟

                                          
1) برای چه تمایل دارید فرزند داشته باشید؟                                                      

تمام روانشناسان بر این نکته توجه دارند که والدین انگیزش خود برای فرزند دار شدن را تشخیص بدهند. آیا شما انگیزه درونی دارید یا انگیزه بیرونی؟
یک انگیزش زمانی درونی است که تحت تاثیر آرزوها و تمایلات شخصی خودتان باشد و زمانی بیرونی است که تحت تاثیر خشنود کردن دیگران (خوشحال کردن همسر، والدین یا برآورده کردن انتظارات اجتماعی) ایجاد شده باشد.
بر اساس مطالعات ولاند (2007) سوالات مهمی را می توان مطرح کرد:
- چرا الان؟
- تجربه شما در زمان کودکی به عنوان یک کودک چگونه بوده است؟
- آیا بچه دار شدن برای شما نیازهای درونی یا بیرونی خاصی را برطرف می کند؟

2) روابط شما چگونه است؟
آیا شما و همسرتان تعامل خوبی باهم دارید و آیا بر سر موضوعات مهم باهم به توافق می رسید؟ .و اگر ندارید آیا در مهارت های حل مسئله و تصمیمی گیری توانمند هستید.

3) چگونه در مورد نیازها ، رویاها و ترس هایتان باهم صحبت می کنید؟

اینکه زوجین به خوبی و به صورت شفاف و مستقیم بتوانند نیازها ، احساسات و ترس هایشان را به یکدیگر ابراز کنند ، تاثیر قابل توجهی بر روابط و والدگری آنها خواهد داشت.

4) آیا دوره ماه عسل را گذرانده اید؟
طول رابطه را در نظر بگیرید و بررسی کنید که آیا در حداقل 1 تا 2 سال به یک ثبات نسبی رسیده اید؟

5) آیا از نظر مالی آماده پدر و مادر شدن هستید؟

یک نوزاد مسئولیت های اقتصادی متعددی را برای خانواده به همراه دارد. بنابراین بهتر است زن و شوهر قبل از بچه ار شدن ، به منظور پیشگیری از آشفتگی های احتمالی، برنامه ریزی مالی مناسبی داشته باشند.

6) آیا برای تغییر سبک زندگی آماده هستید؟
در مطالعات متعدد این نتیجه به دست آمد که بسیاری از والدین با آمدن نوزاد، نمی توانند بین کار، فرزند و رابطه با همسرشان تعادل برقرار کنند و سبک زندگی آشفته ای را تجربه می کنند. هم چنین ممکن است والدین به دلیل مسئولیت های اداره فرزند، از توجه به نیازهای خود ( مثل تغذیه مناسب، خواب کافی و ورزش) غافل بمانند. مسلما با آمدن نوزاد به صورت خود به خود تغییراتی در سبک زندگی افراد به وجود می آید. بیدار شدن در نیمه شب به دلیل بیداری های مکرر نوزاد و کمترشدن روابط اجتماعی و تفریحات از جمله این تغییرات است. مهم این است که زوجین بتوانند قبل از بچه دار شدن این تغییرات را پیش بینی و برای مدیریت آنها برنامه ریزی کنند.

7) آیا به اهداف اصلی خود دست یافته اید؟
بهتر است به این مسئله توجه کنید که آیا پایه های اهداف تحصیلی، شغلی یا اجتماعی خود را شکل داده اید؟ مثلا خانمی که در حال طی کردن دوره های تحصیلی است یا مردی که از نظر شغلی ثبات و اعتبار کافی را کسب نکرده است، باید توجه داشته باشد که پس از بچه دار شدن منابع کمتری از قبیل پول و زمان در اختیار خواهند داشت و بنابر این بهتر است این اهداف بنیادین را قبل از بچه دار شدن پایه ریزی کنند.

8) آیا حمایت کافی دارید؟
داشتن یک شبکه اجتماعی خوب یا امکاناتی مثل مهد کودک، پرستار و مراکز نگهداری کودک از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

•  خطوط قرمز برای بچه دار شدن:

داشتن یک نوزاد مثل برنامه ریزی برای جشن عروسی است. تمام جزئیاتی که در لایه های زیرین روابط شما، پنهان بوده است به سطح می آید و شما را درگیر میکند. بچه دار شدن هم در عین حال که چالش هایی برای شما ایجاد می کند فرصتی را برایتان فراهن می کند که بر روی اختلاف نظر و سلیقه ها کار کنید و به تفاهم بیشتری دست یابید.

خطوط قرمز:

1) آزار کلامی ، احساسی یا فیزیکی در رابطه.
2) اعتیاد یا بیماری روانی درمان نشده مثل افسردگی در یکی از زوجین.
3) زوجینی که مطمئن نیستند چرا می خواهند بچه دار شوند.
4) نارضایتی یا دعواهای مکرر در رابطه
5) عدم مسئولیت پذیری از سوی یکی از والدین (در مورد کار کردن، پرداخت هزینه ها یا وظایف در خانواده).

در صورتی که در مورد تصمیم به بچه دار شدن تردید دارید می توانید از تجربیات دوستان و آشنایان فرزند دار استفاده کنید یا با کمک گرفتن از یک روانشناس روج درمانگر یک تصمیم آگاهانه بگیرید

ما در این مقاله سعی داریم راهکارهایی را برای ارائه ی یک سخنرانی خوب و تاثیرگذار به شما معرفی کنیم.

اهمیت صحبت در جمع

حتی اگر خیلی نیاز به ارائه در مقابل گروه نداشته باشید، موقعیت های بسیاری وجود دارند که در آنها صحبت کردن خوب در جمع می تواند فرصت های خوب شغلی برایتان به ارمغان بیاورد.
برای مثال ممکن است که شما مجبور باشید در یک کنفرانس در مورد سازمان یا شرکت خود صحبت کنید، بعد از دریافت یک گواهی سخنرانی کنید یا مطالب جدیدی را برای یک گروه آموزش بدهید. هم چنین صحبت کردن در جمع در جنبه های دیگر زندگی هم موثر است. مثلا ممکن است شما مجبور شوید در یک مهمانی در مقابل افراد بسیاری در مورد موضوعاتی صحبت کنید.
همان قدر که صحیت کردن خوب در جمع می تواند درهای بسیاری را به سوی شما بگشاید، مهارت های ضعیف صحبت کردن می تواند آنها را ببندد. برای مثال ممکن است رئیس شما پس از ارائه ضعیف از سوی شما از تصمیم خود برای ترفیع تان منصرف شود.

راهبردهایی برای تبدیل شدن به یک سخنران ماهر

آنچه که درباره ی صحبت کردن در جمع اهمیت دارد این است که یک مهارت قابل یادگیری است.

بنابراین شما می توانید با استفاده از راهبردهای زیر به یک سخنران عالی تبدیل شوید:

1. برنامه ریزی صحیحی داشته باشید: در آغاز مطمئن شوید که برای تعامل خود یک طرح مناسب تهیه کرده اید ، مطالب خود را بر اساس اهمیت دسته بندی کنید . استفاده از مثال های کاربردی و جذاب فراموش نشود . خوب است که برای آغاز و پایان صحبتتان یک برنامه ریزی ویژه داشته باشید. در آغاز مطلبی را ارائه دهید که شنوندگان را برای شنیدن مشتاق تر کند و در پایان با پیامی امیدبخش سخنرانی تان را تمام کنید.

2. تمرین: شما نمی توانید به سادگی و بدون تمرین به یک سخنران قوی و تاثیرگذار تبدیل شوید.برای تمرین در جستجوی موقعیت هایی باشید که در مقابل دیگران صحبت کنید. در آغاز می توانید صحبت در جلوی اعضای خانواده ، دوستان و سپس مهمانی ها یا گروه ها و انجمن های خودیاری را انتخاب کنید. کم کم سعی کنید موقعیت های دشوارتری را انتخاب کنید. خوب است که پس از سخنرانی از مخاطبان خواهش کنید نظراتشان را به شما ارائه دهند.

3. شنونده های خود را مشارکت دهید: زمانی که صحبت می کنید مخاطبان خود را در بحث شرکت دهید . در جاهایی که مناسب است سوالات هدایت کننده بپرسید و افراد را تشویق به سوال پرسیدن کنید. 
به خاطر داشته باشید که برخی از کلمات قدرت شما را به عنوان یک سخنران کاهش می دهد. مثلا عباراتی مثل "من فقط می خواهم بگویم که... "یا "من فکر می کنم که ... "اقتدار و اطمینان شما را خدشه دار می کند. 
همچنین به ریتم و لحن صحبت خود توجه کنید. اگر عصبی هستید امکان دارد که سریع صحبت کنید. در نتیجه احتمال حذف بعضی از کلمات یا استفاده از کلمات اضافه و بی معنا بیشتر می شود. خودتان را عادت دهید که آرام و شمرده صحبت کنید و با نفس عمیق خودتان را آرام کنید. نگران پراکندگی افکارتان نباشید. مکث ها یک بخش مهم از مکالمه هستند و باعث می شوند شما مطمئن، طبیعی و مقتدر به نظر برسید.
در نهایت از اینکه کلمه به کلمه از روی یادداشت هایتان بخوانید اجتناب کنید. به جای آن فهرستی از نکات مهم صحبتتان را روی کاغذهای کوچک یادداشت و سعی کنید که مطالب اصلی تان را به خاطر بسپارید.

4. به زبان بدن خود توجه کنید: اگر شما نسبت به خودتان آگاه نیستید زبان بدنتان نشانه های ثابتی در مورد حالت درونی شما به مخاطبا ن ارائه خواهد داد. اگر عصبی هستید یا به آنچه که می گویید اعتقاد ندارید، مخاطبان شما به زودی متوجه خواهند شد.
محکم بایستید، نفس های عمیق بکشید، در چشمان مخاطبان نگاه کنید و لبخند بزنید. روی یک پا تکیه نکنید و ژست هایی که غیر طبیعی به نظر می رسند را به کار نبرید. 
به جای ایستادن پشت تریبون بهتر است که در اطراف قدم بزنید. این حرکت و انرژی در صدای شما هم جاری خواهد شد و شما را فعال تر و تاثیرگذارتر خواهد کرد.

5. مثبت بیندیشید: تفکر مثبت تاثیر ویژه ای بر موفقیت شما در ارتباط خواهد گذاشت. زیرا باعث می شود که قوی تر به نظر برسید. ترس باعث می شود که در یک چرخه ی گفت و گوی منفی با خود گرفتار شوید. جملاتی مثل "من هرگز در این کار موفق نمی شوم" اعتماد به نفس شما را کاهش و احتمال این که این افکار به واقعیت تبدیل بشوند را افزایش می دهند. بنابر این قبل از سخنرانی تجسم کنید که یک ارائه ی موفق داشته اید و از این که توانسته اید تاثیر مثبتی روی دیگران بگذارید بسیار خوشحال هستید.

6. مقابله با اضطراب: ممکن است قبل از سخنرانی استرس داشته باشید. در این مواقع بهتر است که فکر کردن در مورد خود، عصبی بودنتان و ترس تان را متوقف کنید. به جای آن روی مخاطبان تمرکز کنید. به یاد داشته باشید که شما تلاش می کنید به آنها کمک کنید یا به آنها آموزش دهید و پیام شما بسیار مهم تر از ترس تان است. به جای خودتان روی خواسته ها و نیازهای مخاطبان تمرکز کنید. 
اگر زمان اجازه می دهد قبل از سخنرانی تمرینات تنفس عمیق را برای آرام شدن ضربان قلب و اکسیژن رسانی به بدن انجام دهید. 
اگرچه ممکن است تعداد مخاطبان شما بیش از صد نفر باشد فکر کنید که فقط برای یک نفر صحبت می کنید. بهتر است روی چهره هایی که دوستانه تر هستند تمرکز کنید.

7. فیلم سخنرانی های خود را تماشاکنید. شما می توانید با دیدن فیلم سخنرانی ها و ارزیابی خودتان عملکردتان را ارتقا دهید.
به تکیه کلام های خود توجه کنید. به زبان بدن خود نگاه کنید. آیا خودتان را جمع کرده اید؟ به تریبون تکیه داده اید؟ آیا به مخاطبان نگاه می کنید؟ آیا لبخند می زنید؟ چقدر طبیعی به نظر می رسید؟

در نهایت دقت کنید که چگونه اتفاقات غیر منتظره را هدایت می کنید، مثلا یک عطسه یا سوال یک مخاطب که برای آن آماده نیستید. آیا تعجب می کنید یا نگران می شوید؟ اگر بله تمرین کنید که در موقعیت های بعدی این اتفاقات را به آرامی مدیریت کنید.